| |
Паром празь Ля-Манш
Вершы
Вярнуцца да Зьместу
Двое вар’ятаў
У бабулінай прыдняпроўскай вёсцы,
дзе ціха жывуць
мае дзіцячыя радасьці
і грахі,
дзе ў палове хатаў
начуе вецер
ды марцуюць зьдзічэлыя каты
(іх усё ж ня варта блытаць
з душамі гаспадароў),
сёлета зьявіліся
новыя жыхары.
У нецьвярозы нядзельны адвячорак
за тыдзень да яблычнага Спасу
прыйшлі з станцыі
мужчына й жанчына
з адной абшарпанаю валізкай —
жалезныя набойкі на кантах.
Яны выбралі
пустую хату
каля Ільлюцінай крыніцы,
дзе стаяла некалі лазьня,
у якой я ўпершыню саграшыў
зь дзяўчынкаю-аднагодкай,
і атабарыліся там,
завесіўшы вокны
замест фіранак
старымі газэтамі
з партрэтамі Гарбачова.
Кажуць,
яны размаўляюць
на нейкай тарабарскай мове.
Кажуць,
яны пішуць нешта
ў вучнёўскіх сшытках,
уладкаваўшыся на сонейку
каля рэчкі.
Кажуць,
яны ўкленчваюць штораніцы
перад Ільлюцінай крыніцаю
і моляцца на ваду,
а потым
цалуюцца й ідуць у хату
любіцца:
ён — сівы як лунь,
а яна — маладая.
Кажуць,
яны зьбеглі
з магілеўскае вар’ятні.
Кажуць мне ўсё гэта
сваякі і суседзі
і просяць
пазваніць куды сьлед,
каб прысылалі машыну.
Гляджу я ўраньні праз рэчку
на дзьве постаці
ля Ільлюцінай крыніцы:
стаяць яны на каленях,
а потым
бяруцца за рукі і
ідуць у хату.
Можа, і я
прыйду калі-небудзь з станцыі
з пашарпанаю валізкай
перад яблычным Спасам.
Далей: Рэцэпт неўміручасьці
|
|
