Паром празь Ля-Манш

Вершы

Вярнуцца да Зьместу

Люндуш белы, кір папяловы
 

Учора ўвечары
я адклаў
прапахлы восеньню
і салодкім жаночым потам
рукапіс аповесьці
і нечакана ўзяўся выпісваць
зь сярэднявечных хронік
назвы тканінаў,
якія падараваў бы табе
на сукенкі,
гарсэты й спадніцы
ў часы Берасьцейскай вуніі.
На дзень анёла
ты атрымала б
цяжкі куфар
заморскіх сувояў,
і ўсё дзеля таго, каб,
распаліўшы камін
і адаслаўшы пахолкаў спаць,
блытаючыся ў мудрагельлі
гузікаў і завязак,
шукаць у імбірным прыцемку
спачывальні
тваё маціцовае цела,
якое — удваіх з душою —
чакае мяне
праз чатыры стагодзьдзі,
пасьля палітычнага мітынгу
і вулічных боек зь міліцыяй,
у прадзьмутым ветрам пакоі,
сагрэтым толькі камінам
з імбірнай спачывальні,
чыя замочная шчыліна
сталася працягам вока
маладога слугі —
пакуль я адлічваю
флярыны й талеры за
фаляндыш брунатны,
мухаяр гвазьдзіковы і
адамашак кармазінавы.
Мне яшчэ хопіць на
люндуш белы,
кір папяловы,
аксаміт узорны,
і застанецца пара манэтаў
на зялёную тафту і
згубленую ў дрогкім рыдване
срэбную завушніцу,
безь якой зусім зьмерзла
чуйная ракавінка
дасканалага вуха,
што замест голасу хваляў
ловіць мае крокі
на паплямленым крывёю
менскім бруку.

Далей: Варажба на чаінках 27 ліпеня