Паром празь Ля-Манш

Вершы

Вярнуцца да Зьместу

Насустрач ночы
 

Калі апошняя хваля
вынесе нас на бераг
скамечанага ложка,
мы запоўнім
пярэрву адліву
дзьвюма цыгарэтамі
і ціхай размоваю,
зьдзіўляючыся, што
не развучыліся гаварыць
на зразумелай іншым
мове.
Ты скажаш:
цела ня мае таямніцаў —
адно сакрэты,
інстынкты,
рэфлексы,
маленькія хітрыкі —
і з паважнасьцю кляснае кіраўнічкі
зробіш выснову, што
цела чакае
толькі пяшчотнай цярплівасьці,
а душа —
інтуіцыі.
Я адкажу
недаверлівым сьмехам
і віном
у пераблытаныя келіхі
(мне дастанецца глыток
з малінавым прысмакам
памады):
няўжо няма таямніцы
ў гэтай вібрацыі паветра
вакол постаці,
падобнай да полымя сьвечкі?..
Але ўжо нараджаецца
новы прыліў, і
зьвечарэлыя вокны
сплываюць па сьценах
у зялёнае прадоньне,
куды праз хвіліну абрынуцца
самі сьцены,
і нашыя целы загавораць
на мове вечнасьці,
а душы будуць
з зайздрасьцю прыслухоўвацца
да іх,
дрэйфуючы
ў пенлівай субстанцыі жыцьця
насустрач ночы.

Далей: Я рыфмую