Сярод высокай травы і красак
вядзе мяне бабуля
па поплаве.
Гэта смолкі,
паказвае яна.
А гэта зязюльчыны сьлёзкі.
А вось гэта — ястрэц.
А ў той кветкі няма назвы,
бо яна —
кветка твайго лесу і
ты сам назавеш яе,
калі вырасьцеш.
Гуляе па поплаве вецер.
Боязна мне:
а раптам,
пакуль вырасту,
скосяць кветку і не пасьпею
даць ёй найменьня?
Маўчыць бабуля.
Мацнее вецер.
Стаю самотны
на сенажаці.
