Паром празь Ля-Манш

Вершы

Вярнуцца да Зьместу

Прадчуваньне
 

Кепурка
Уладзімера Караткевіча і
зьлёгку правінцыйнае
гіпсавае аблічча
Станіслава Манюшкі.
Шапаткі рой
нязвыклых пяшчотных імёнаў і
дзьве шаравыя маланкі
ў небе
над далінаю канапы.
Сунічны пах дыні і
прыціснуты да шкла
чоўнік далоні,
які паплыве
празь некалькі краінаў.
Адчуваньне, што цябе
проста ампутавалі
без усякага наркозу...
Бутэлька нясмачнага цёплага
піва,
на дне якой хаваецца
веданьне:
гэты жнівеньскі дзень
прысьніцца мне
пасьля сьмерці,
пакуль што адтэрмінаванай
да XXI стагодзьдзя.

Далей: Над местам