Паром празь Ля-Манш

Вершы

Вярнуцца да Зьместу

Вяртаньне ў Менск
 

Дзьве магілы
на зялёнай высьпе
праваруч шашы:
татаў
і мамін помнікі
з шасьціканцовымі крыжамі.
(Беларускай мовы
на могілках
прыкладна столькі ж,
як і за іх агароджай.)
Бельчыцы
з рэзыдэнцыяй полацкіх князёў
і лёхамі на той бок Дзьвіны,
бітком набітымі
гістарычнымі сюжэтамі.
Лепельскае возера,
дзе ў сярэднявеччы
жыў беларускі кузэн
лох-нэскае пачвары,
што здабываў сабе дэсэрт,
перакульваючы чаўны
з грамадзянамі
Вялікага Княства Літоўскага,
а калі спруцянеў,
смурод,
сьцьвярджаюць аўтары хронік,
моршчыў славянскія насы
ажно на Валовай азярыне
ў Полацку.
Абалона Бярэзіны
з чапурыстымі стажкамі,
аднаму зь якіх я неяк даверыў
сваю таямніцу.
У прыдарожных бярэзьніках
ужо прачнулася
бэзавая здань вясны,
зь якой душа хацела б правесьці
ўік-энд.
(Англіцызм —
вынік дачытаных
у ваколіцах Бягомлю
камэнтароў
да васямнаццатага эпізоду
“Уліса”:
месца дзеяньня —
пасьцель Молі Блюм,
ірляндзкай мадам Бавары,
дакладней — яе сонная сьвядомасьць;
час дзеяньня —
адзінаццатая гадзіна вечара,
а магчыма, —
вечнасьць.
У руках Джойса
на фатаздымку
таксама чытаецца
яго неадчэпнае пытаньне
пра душэўную хваробу
дачкі
ў якасьці пакараньня за “Уліса”.)
Прызнаньне сястры,
што апошнім часам
яна ўсё пільней
глядзіць на вуліцы
на старых жанчын.
Магіла сябра
(таксама праваруч шашы),
які аднаўляў
Сафійку і Богаяўленскі сабор
і памёр,
чытаючы Караткевіча,
хоць больш любіў
Унамуна й Басё.
Лагойскія пагоркі,
за якімі пачынаецца
зона ўпэўненага прыёму
тваіх флюідаў.
Аўтобус
пасьпяхова пераадольвае
першую лінію
менскіх умацаваньняў.
Усё, вядома, іначай,
але
мне хочацца
ўяўляць цябе
зусім адну
ў цёплай ваньне зь зялёнаю пенай,
сам-насам з часопісам,
з жаночымі ўспамінамі
і з тэлефонам,
да якога ня трэба будзе бегчы,
пакідаючы на падлозе
мокрыя сьляды.

Далей: Памяць