Паром празь Ля-Манш

Вершы

Вярнуцца да Зьместу

Архіўны ўік-энд
 

Ранішняя газэта,
аздобленая партрэтам
нізкалобага прэзыдэнта
зусім чужой краіны,
ў потнай лядоўні тралейбуса,
нямытая ад Вялікадня бамжыха,
дух сьмецьцевага кантэйнэру
ў іпастасі дымаватага ката
і ўсё астатняе
імгненна робяцца
архіўнымі адзінкамі,
сагрэтымі надзеяй на спатканьне
з уніклівымі мышамі
маёй памяці.
(Трохі супраціўляецца
адно прывакзальны ўладальнік
кардонкі з просьбаю ахвяраваць на хлеб,
накрэмзанай па-беларуску.)
Нядбайна забываючы
нумараваць фонды і вопісы,
я здаю ў архіўныя сутарэньні
патушаныя вокны
на дзявятым паверсе ў Полацку
і вокны
на розных іншых паверхах,
адкуль мне адкрываліся
краявіды з мэнтолавым пахам,
барокавыя валюты цьвілі
на сьценах сталінскага бараку
ў майстэрні майго сябра,
дзе нам пазіравалі
найпрыгажэйшыя жанчыны
дзьвінскага левабярэжжа,
якія даўно эмігравалі
ў Нафтаюганск, Тэль-Авіў
і Плешчаніцы;
прапахлыя смажанай цыбуляю
сухія ружы
на чужых кухнях;
паветраныя шары хрызантэмаў
у сьлізкіх вантробах
падземных пераходаў;
цацачны “Боінг”
польскай кампаніі “Lot”
над крыгаю Грэнляндыі;
здабытыя з футэркаў і сукенак,
да краёў поўныя жарсьцю
і фрыгідныя, як паўночныя малюскі,
жаночыя целы...
Пад ухвальную моўкнасьць
шызае птушкі мэлянхоліі,
што падарожнічае
на маім плячы,
бязь лішніх развагаў
сьпісваюцца ў архіў
мая правадніца
на жыцьцёвым шляху
зорка Мерак
у сузор’і Вялікага Возу,
твой марэлевы пасак
апэндыцыту,
нашая чадная прыморская карчомка
з штурвалам на дзьвярах,
адкуль мы вынесьлі,
акуратна загарнуўшы ў сурвэтку,
келіхі, нажы і відэльцы,
зьвязваючы сябе
яшчэ і агульным
крымінальным мінулым.
Дасканалы сьвет
люмінэсцэнтных лямпаў
і наваскаваных паркетаў
імкліва папаўняецца,
пагрозьліва заяўляючы
аб сваіх прэтэнзіях
на тэрыторыю будучыні, —
бо ты не прыйшла
і сёньня ў мяне
архіўны дзень.
Сьмяротная пагроза
гэтаму стваральнаму спакою
тоіцца на вітрыне
сустрэчнага супэрмаркету
ў абліччы
вузкаплечай і стройнай
пляшкі такайскага
(шызая птушка на плячы
ўстурбавана ўзмахвае
напудранымі крыламі),
вузкаплечай пляшкі,
падобнай да цябе
болей за любую дзяўчыну
з суботняга праспэкту
Францішка Скарыны
блакітнавокім букетам
маладога падступнага хмелю
твайго цела,
здольнага аднаўляць
тэксты палімпсэстаў,
на чыіх пэргамінах
я мог ператварыцца
ў архіўную адзінку з нумарам
і не чакаць цябе
на вуліцы твайго імя,
каб назаўтра
зноў непазьбежна ўспомніць
пра свой дыплём гісторыка
і досьвед архівіста.

Далей: Нашэсьце мятлушак