Ты сьцьвярджаеш,
гэтага гораду няма,
бо ён
ня вабіць мітамі і
не абавязвае мэтамі.
Напэўна, таму
адусюль я вяртаюся
менавіта сюды.
Гэта так файна:
піць віно,
цалаваць жанчыну і
пісаць вершы
ў горадзе,
якога няма,
як няма
ні лепшых, ні горшых
часін і гарадоў
ні для паэзіі,
ні для каханьня,
ні для нашага з табой
пункцірнага сяброўства —
бо, ты сьцьвярджаеш,
цябе таксама няма,
а я маю нахабства
у гэтым сумнявацца
ў горадзе,
якога няма.