Паром празь Ля-Манш

Вершы

Вярнуцца да Зьместу

Каханка
 

Ты — мая каханка,
і зараз,
каб сёй-той не пакутаваў ад здагадак,
я адкрыю тваё імя.
Праўда, сакрэт ужо вядомы
бяссоннаму, як Борхэс, праспэкту,
нашай раўнівай суўдзельніцы —
бабулінай саматканцы,
фатаграфіям і срэбнай рыбіне,
што прыплыла зь іншых часоў,
дзе цябе і мяне звалі іншымі імёнамі,
дзе ты, магчыма, была лесьбіянкай,
а я падабаўся мужчынам,
хоць не адказваў ім узаемнасьцю.
Апрача таго,
твой адрас вядомы
палівальнай машыне,
якая падбірала мяне ля пад’езду,
калі я рызыкаваў спазьніцца
на ранішні канцэрт жабаў
пасьля нашага ўлюбёнага кактэйлю —
шампанскае зь сьвітаньнем,
часам з дажджом
або з кубікам лёду,
што мы дапівалі
кароткімі асьцярожнымі глыткамі,
падобнымі да тваіх пацалункаў
зь лёгкімі прыкусамі.
(Напэўна, так кусаюцца
срэбныя паўночныя стракозы.)
Ты — мая каханка,
і я хачу, каб усе ведалі:
тваё імя — Ноч.

Далей: Двое вар’ятаў