| |
Паром празь Ля-Манш
Вершы
Вярнуцца да Зьместу
Парцалянавы дамок
Аднойчы на дзень нараджэньня
ты падаравала мне
сьпічасты парцалянавы дамок,
падобны да віленскіх мураванак
з вуліцы Арклю,
дзе не разгубіліся б
ні Януш Радзівіл, ні Сымон Будны.
У дамка здымаецца дах,
і там можна запаліць сьвечку.
Тады ў неба маёй кватэры
падымаецца з коміну
бэзавая аблачынка,
вокны ператвараюцца
ў кавалачкі бурштыну,
а блакітна-белыя сьцены
робяцца цёплыя,
як кафля бабулінай грубкі,
і аб іх хораша грэць
азяблыя на марозе рукі.
Калі ўмела прымружыць вочы,
у вакне можна шмат чаго ўбачыць:
партрэт фанабэрлівага продка на сьцяне,
бутэльку сьветлага віна,
срэбную цукерніцу
з “марскімі каменьчыкамі”,
нас з табою за сталом,
драўляную лесьвіцу на мансарду.
Потым прачынаюцца гукі:
чыркаюць запалкі,
скардзяцца рыплівыя прыступкі,
па якіх мы падымаемся ў спальню,
просіць не сьпяшацца
твой голас.
Мне падабаецца гульня ў чараўніка,
які адначасова
грэе дзіцячыя рукі аб кафлю
і цалуе цябе ўсюды,
куды могуць дацягнуцца
на хрусткай прасьціне
мужчынскія вусны.
Ты ня ведаеш, што
паводле майго тастамэнту
гэтая парцалянавая маёмасьць
ужо належыць табе.
Я абяцаю і там
прыходзіць раней за цябе
і ставіць на парэчкавую сурвэту
два высокія келіхі,
падобныя да бусьлінае пары
на скошаным поплаве,
а калі прыпазьнюся —
чакай мяне на падвоканьні
або ў кутку канапы,
скруціўшыся ў цёплы клубок
зь ціхамірным дыханьнем,
што пахне юным целам
і старым горадам —
як у той дажджлівы вечар,
калі мы вярталіся зь Вільні.
Памятаеш,
аднойчы на дзень нараджэньня
ты падаравала мне
парцалянавы дамок?
Тут мы будзем жыць,
легкадумна прамовіла ты,
не падазраючы, што сказала
праўду.
Далей: Пытаю дарогу
|
|
