Паром празь Ля-Манш

Вершы

Вярнуцца да Зьместу

У Каралевы
 

Твая кніжка,
тонкая, як жмуток купюрак
выдавецкага ганарару
(ты, вядома, і не разьлічвала,
што за творы пад сумнеўнай назваю
“Блюз каралеўскае кухні”
нешта заплацяць),
натхніць мяне аднаго вечара
на рызыкоўную экспэдыцыю
(пара пляшак чырвонага
і порцыя здаровага цынізму)
на вуліцу,
якая калісьці звалася
Узьнясенскай,
у кватэру
з малюнкам карабліка і мора,
дзе табе сьняцца
небанальныя ідэі
пра фатальныя супадзеньні
паміж датамі нараджэньня
і сьмерці
або пра тое, што
сябраваць можна
толькі з памерлымі,
а нашы каханкі і каханьні
ніколі не сустрэнуцца
ў адной іпастасі,
у кватэру,
гаспадыня якой,
сьціпла назваўшы сябе
Каралевай,
ловіцца на каву
і цыгарэты,
а часам
і на штосьці мацнейшае,
сьцьвярджаючы, што
ў гэтых сьценах
водзіцца цэлая гурма
зданяў.
Ня выключана, што
здані сапраўды адпавядаюць
тваёй клясыфікацыі:
хатнія,
дарожныя
і самотны genius loci,
які бадзяецца сярод калегаў,
бясконца мармычучы пад нос:
“Я genius loci,
я помню дзяцінства
гэтага гораду,
гэтае песьні...”
Ня выключана, што
пасьля некалькіх келіхаў
мне заманецца
аздобіць стракатую кампанію
сваёй пэрсонаю —
а раптам
у хвалях блюзу
мне пашчасьціць
пераканаць цябе, што
жывыя мужчыны таксама
падыходзяць на ролю сяброў
(хоць я ў сабе не зусім упэўнены,
бо,
як ты зь мілай непасрэднасьцю
сьцьвярджаеш:
самы ўтульны ложак
у Каралевы).

Далей: Поплаў