Паром празь Ля-Манш

Вершы

Вярнуцца да Зьместу

Восеньскі тост
 

Нас трое —
індыгавы вечар,
вохрысты каштан
і я
з пляшкаю цёмнага віна,
якую мы вып’ем
за тваё цела:
спачатку —
за яго высокі гемаглябін
і спачын мікробаў,
што аддана служаць
дзьвюм на год
традыцыйным ангінам,
потым —
за яго садовыя сьцежкі
і авантурныя альтанкі,
дзе дазваляецца гаварыць
выключна шэптам,
потым —
за яго імжыстыя
хрызантэмавыя раніцы
і небясьпечныя дзённыя
пілігрымкі,
за яго скрутныя віры,
падступныя затокі
і затанулыя ў іх караблі
зь вядомымі адной табе
мужчынскімі імёнамі,
за канстанту яго экватару
і ягоны нулявы мэрыдыян,
праведзены празь дзьве плямкі
з разраду асобых прыкметаў,
за сусьвет твайго цела і
непрадказальнасьць арбітаў
яго населеных гуманоідамі
плянэтаў
і пустэльных астэроідаў,
за яго сузор’і
і туманнасьці,
што існуюць
у інфрачырвоным
і ультрафіялетавым
спэктрах,
за жнівеньскія зьнічкі
загаданых грахоўных жаданьняў,
за...
Сёньня надарыўся
першы прымаразак,
і ў кампаніі каштана і вечара
я п’ю
за тваё цела.

Далей: Канатаходка