Паром празь Ля-Манш

Вершы

Вярнуцца да Зьместу

Заставайся безыменнаю
 

Тут,
на хмурным ранішнім прыпынку,
мае веды пра цябе
абмяжоўваюцца тым, што
ты жывеш у суседнім доме,
у цябе точаныя ножкі
і ўзімку ты носіш
футэрка з апосуму.
Мне — досыць.
Заставайся безыменнаю.
Я памятаю,
як цябе звалі
ў залацістай засені сну
нашай паўночнай сіесты,
памятаю,
як звалі кнігу на часопісным століку
і чырвонае віно,
што змывала апошнія бар’еры,
як звалі
твайго ласкавага пушыстага зьвярка,
што нясьмела хацеў,
каб яго прыручылі.
Заставайся безыменнаю.
Што можна дадаць
у тыя зялёныя келіхі
пасьля,
калі,
заплюшчыўшы вочы,
мы былі маладымі аленямі, якія
ня ведаючы мінулага й прышласьці —
гарачы, потны філіял вечнасьці
ў зялёным лябірынце лесу —
асьмягла зьбіраюць аксамітавымі вуснамі
белабокія журавіны
з прысмакам неўміручасьці?

Далей: Гарышча